Joepie, toch nog een berichtje!

Nog snel even een bericht voor wij Kumasi dan echt verlaten..

De laatste week Kokobeng was anders dan verwacht, druk en toch ook wel erg emotioneel.. Wendy had vanaf woensdag (weer) zoveel last van haar ogen, dat zij de laatste 2 dagen Kokobeng helaas in onze kamer heeft moeten doorbrengen.Het afscheid was dus zeker niet wat zij er van verwacht had..

Dinsdag hebben wij samen nog geschilderd en hebben wij de zandkleur afgemaakt. Toen wij vervolgens aan de groen/blauwe kleur begonnen, bleek deze niet te dekken. Er waren duidelijke verschillen zichtbaar tussen waar zandkleur onder zat en waar niet. Toen konden we dus de hele onderkant alsnog zandkleurig schilderen..L Woensdag voelde Wendy zich dus echt niet lekker, zij kon totaal geen licht verdragen. Linda heeft toen met Kwabena de hele onderrand van de school 2 keer (!) blauw/groen geschilderd. Vervolgens stond Kwabena erop donderdag de deuren en ramen nog te doen. Op de foto’s lijkt het hele gebouw nu geschilderd, in de praktijk moest Kwabena vrijdag de achterkant van het gebouw nog doen. Ondanks dat het toch wel jammer is, dat wij uiteindelijk nog 2 dagen van onze laatste week kwijt waren aan schilderen geeft het toch ook wel een erg voldaan gevoel dat we het af hebben gekregen!

Donderdag kon Wendy gelukkig nog een half uurtje mee naar de school, zodat we onze cadeautjes uit konden delen. We hadden voor ieder kind van de Primary School een pen (gesponsord door Corus) en voor de docenten een luxere pen. Voor de kleuterschool hadden we posters aangeschaft voor als het nieuwe gebouw klaar is. Verder hadden we nog wat boekjes lesmateriaal en krijtjes gekocht. Ten slotte hadden we voor Amalia, Grace en Alice (de docenten van de Kinder Garden) nog een doosje chocolade gekocht. Vooral Amalia was erg dankbaar en bleef maar zeggen hoe stom het was dat zij niets voor ons hadden geregeld.
Helaas was dit half uurtje het maximale dat er in zat voor Wendy, zij is toen weer terug gegaan naar de kamer. Linda heeft voor de laatste keer nog een dagje meegedraaid in groep 2. Zij heeft de vliegtuigjes met de kinderen versierd met glitterpennen. Echt een groot feest! Verder hadden we nog wat balonnen en stickers om uit te delen. Die kinderen gingen echt helemaal uit hun dak, zo leuk om te zien! En toen was het toch echt zover.. Ook Linda moest afscheid nemen. Toen Amalia naar de kinderen benoemde dat wij voor het laatst in Kokobeng waren, moesten alle kinderen haar nog even ‘high-fiven’ en/of aaien. Erg emotioneel moment!

’s Avonds hebben we onze cadeaus aan het gezin gegeven. We hadden een foto afgedrukt en in een lijstje gedaan. Dat vond het gezin toch wel heel bijzonder, de mensen hebben hier zelf namelijk vrijwel geen foto’s. Voor de moeder leek het wel magie, die leek echt niet te begrijpen hoe wij nu aan die foto kwamen. ;) Verder was het afscheid van het gezin erg raar. Er werden wat ‘Thank you’ en ‘Goodbye’ uitgewisseld en dat was het. Ook toen wij de volgende morgen echt weggingen was het niet veel anders. Wij hebben toen iedereen nog maar even een hand gegeven, knuffels o.i.d. zijn namelijk helemaal raar, en dat was het dan.. Toen wij op de trotro zaten te wachten had Wendy het er wel even moeilijk mee, dat zij niet afscheid had kunnen nemen zoals zij had gewild. Als wij er nu op terug kijken is het wel goed zo. Wij hebben een goede periode gehad in Kokobeng en gaan nu nog 2 weken lekker reizen!

Zaterdag was het dan zover; we vertrokken met Evy richting Mole. (Gelukkig ging het toen al stukken beter met Wendy haar ogen.) Om half 11 zaten we in een luxe touringbus met airco (we hebben het voor het eerst fris gehad in Ghana ;) ) en super foute Ghanese films. In de bus stonden we voor de keuze; of doorrijden tot Tamale in de wetenschap dat we dan die dag niet meer in Mole zouden aankomen of uitstappen bij de Damongo junction waar vrijwel geen vervoer langs schijnt te komen.. We hebben toch maar voor het laatste gekozen en zo zaten we om half 5 ergens aan de kant van de weg. Als vrij snel kwam er een jongen op ons af die claimde voor Cito (een vrijwilligersorganisatie) te werken. Voor 100 cedis kon hij wel een taxi voor ons regelen.. Dat snappen wij! Uiteindelijk zakte zijn prijs tot 50 cedis, maar dan moesten we wel via Tamale reizen?! Laat maar dus! Zwaar gefrustreerd begon hij toen tekeer te gaan dat er toch geen vervoer zou komen en dat wij dan daar zouden moeten overnachten. Op datzelfde moment kwamen er gelijk dorpsbewoners op ons af, die ons verzekerden dat er echt wel vervoer zou komen en anders mochten we altijd bij hen overnachten. Hoe lief! Hoe Ghana! Uiteindelijk hadden we om 6 uur inderdaad vervoer. We mochten achter in de laadbak van een pick-up truck gaan zitten. Wat een avontuur zeg! Onder het stof en de blauwe plekken hobbelden we 2 uur lang richting Mole, waar wij netjes voor de deur van het motel zijn afgezet. Wat een service!

Mole was zeker de lange reis waard! De eerste ochtend werden wij om half 6 gewekt door een groep ruziënde bavianen voor onze kamer. Om half 7 gingen we te voet op ochtendsafari waar we verschillende soorten antilopen, apen en krokodillen hebben gezien. Toen we terug kwamen bij het motel stond er een everzwijn met jonkies op ons te wachten. Ten slotte zagen we tijdens het ontbijt een olifant bij de waterpoel. Het motel ligt namelijk hoger gelegen en van daaruit kijk je uit over een deel van het park, waaronder de waterpoel. Zo hadden wij in een ochtend de meest voorkomende dieren van het park direct gezien.

Toen wij ’s middags bij het zwembad zaten, zat er opeens een aap in een struik naast het zwembad. Die liet zich eerst rustig door iedereen fotograferen en sprong toen opeens op om.. onze plantainchips van tafel te pikken! Niet lang daarna zaten er 7 apen rondom het zwembad, die en passant ook nog een bord watermeloen buit maakten..

De tweede en gelijk alweer laatste dag is Linda alleen met Evy op ochtendsafari geweest. Wendy had niet veel zin om mee te gaan en heeft natuurlijk ook al veel dieren in Kenia gezien. Toch heeft zij wel wat gemist! Wij zijn namelijk tot een paar meter afstand van een olifant gekomen! Op een gegeven moment kwam de guide Linda vertellen, dat zij ook weer niet te dichtbij moest gaan staan voor het geval de olifant haar kant op zou komen.. Heel indrukwekkend!

’s Middags zijn wij op de fiets heuvel op en af naar Larabanga gefietst. Hier hebben we een mini-tour gedaan met 3 jongens van onze leeftijd. Die jongens deden dat echt heel erg leuk en hadden een hoop te vertellen! We hebben daar een van de oudste moskeeën van West-Afrika gezien. Verder lieten zij een hoop van het dorpsleven zien. Voor ons niet heel interessant, omdat wij hier natuurlijk al 2 maanden zijn en in een gastgezin wonen, maar wij kunnen ons voorstellen dat het voor toeristen helemaal meer dan de moeite waard is. Gewoon een gezellige middag gehad en een lekker stuk gefietst. Al was Linda toch wel blij dat zij uiteindelijk toch een fiets met remmen kreeg.. ;)

Dinsdag kwamen wij alweer terug naar Kumasi. Echt alles zat mee op de terugreis. Het stukje van Mole naar Tamale leek nog het langste te duren, omdat we toen iedere keer mensen moesten oppikken en afzetten. Daarnaast is die weg gewoon heel slecht, het lijkt wel een wasbord zo hobbelig! Eenmaal in Tamale stond er een bus richting Accra op punt van vertrekken. Een kleine 10 minuten later verlieten we Tamale dan ook alweer. Het was wel leuk even in Tamale geweest te zijn en de verschillen met Kumasi te zien. Zo is Tamale overwegend islamitisch en lijkt iedereen hier te fietsen, er liggen zelfs overal fietspaden. Daarnaast oogt de stad veel ordelijker, er zijn weinig straatverkopers en de wegen zijn breed, vlak en goed geasfalteerd. Ook wel weer eens fijn! Kumasi daarentegen heeft meer uitstraling en lijkt meer als Afrika, juist door alle chaos en diversiteit. Na wat te hebben geslapen, waren wij om 11 uur al in Kintampo. Als wij daar op tijd zouden zijn, zouden we er de watervallen bezoeken. In dit geval hadden we dus tijd zat! We hebben dan ook eerst even rustig zitten ontbijten c.q. lunchen en zijn toen met de taxi richting de watervallen gereden. Deze waren opgezet in 3 stages. De eerste 2 waren mooi, maar niet heel erg bijzonder. De laatste stage kon je alleen bekijken door 152 treden af te dalen. Het was de beklimming zeker waard! Dat dacht Wendy ook, toen Linda en Evy weer boven waren met de foto’s.. Beetje balen! Daarna met dezelfde taxi terug naar Kintampo. We hadden vooraf al een prijs afgesproken met de chauffeur, maar eenmaal in Kintampo terug wilde hij opeens 10 cedis in plaats van 1 cedis hebben. Wij hadden hem zo gezegd niet goed begrepen.. We hebben nog geprobeerd tot een nieuwe prijs met hem te komen, maar de chauffeur bleef op 10 cedis hangen. Uiteindelijk hebben we een paar cedis op zijn dashboard gegooid en zijn wij weggelopen. Wat een gedoe! In Kintampo hadden wij ook weer vrij snel een bus naar Kumasi, waar wij uiteindelijk om 6 uur aankwamen. Daar hebben we (alweer) voor de laatste keer bij Vic Baboos (een Westers eetcafe) gegeten en daarna lekker slapen..!

Gisteren hebben wij noodgedwongen ruim 2 uur doorgebracht in het Cultural Centre. Linda was vrijdag al langs geweest om iets op te halen, dat wij anderhalve week daarvoor hadden afgegeven.. Nu was het dus nog niet klaar en moesten ze nog beginnen.. Zucht! Gelukkig is het uiteindelijk allemaal goed gekomen. Daarna nog even de stad in om cadeautjes te kopen om op de compound te geven en snel terug om de koffers in te pakken voor we aan Sinterklaas zouden beginnen. We hadden surprises met gedicht gemaakt en iedereen heeft er iets leuks van gemaakt. Wendy had van Yao een (ontstoken) oog, gemaakt van een papaya gekregen. Erg leuk (en vies, het cadeau zat tussen de papaya prut L) gemaakt! Linda had haar hoofd met rastahaar gekregen. Het was een gezellige avond!

Nu is het moment aangebroken om hier op de compound van iedereen afscheid te gaan nemen voor we naar Cape Coast gaan..

Liefs, Wendy en Linda.